Źródło obrazu：https://www.wweek.com/news/2025/05/07/should-portland-ban-backyard-beekeeping/
Wydawało się to dobrym pomysłem w tamtym czasie. Wszyscy to robili.
Wczesne lata 2000. Portland zdobywał reputację życia miejskiego dzięki stopniowemu luzowaniu przepisów dotyczących zagospodarowania przestrzennego, które utrudniały uprawę własnej żywności.
W 2015 roku, w miarę jak mainstreamowe zainteresowanie koncentrowało się na “ratowaniu pszczół”, miasto zaostrzyło przepisy dotyczące pszczelarstwa na tylnych podwórkach.
Amatorscy pszczelarze nie potrzebowali już zgody sąsiadów. Musieli jedynie wysłać każdemu z nich list informujący o nowych pszczołach oraz wypełnić affidavit powiadomienia z miastem.
W 2018 roku zasady dotyczące pszczelarstwa na tylnych podwórkach zmieniły się ponownie, a pszczelarze w domach nie musieli już informować miasta o swoich ulach.
Portland nie był wyjątkowy w swoim nowym, zrelaksowanym podejściu do pszczół miodnych, ani nie był pierwszym.
Inne duże miasta, które zalegalizowały tę praktykę przed Portlandem, to Nowy Jork, Los Angeles, San Francisco i Detroit.
Nawet Obama i jego rodzina dodali ul do ogrodu Białego Domu w 2009 roku.
Ale Portland poszedł dalej. Jest jedynym dużym miastem w USA, które nie wymaga corocznie odnawianego zezwolenia.
Większość miast również wymaga inspekcji i z reguły są bardziej rygorystyczne w kwestii gęstości uli niż Portland.
Problem w tym, że badania przeprowadzone w kolejnych latach wykazały, że pszczoły miodne — które są zwierzętami hodowlanymi niebędącymi w niebezpieczeństwie wyginięcia — wypierają rodzimych zapylaczy, w tym zagrożone gatunki, jak pszczoły z rodzaju bumblebee i motyle, poprzez konkurowanie z nimi o ograniczone zasoby oraz wprowadzanie patogenów do rodzimych populacji.
W przeciwieństwie do innych miejskich zwierząt hodowlanych, pszczoły odlatują z posesji właściciela i mają wpływ na całe otoczenie, zbierając pożywienie na odległość do 5 mil od swojego ula.
Wartość roślin kwitnących jest już ograniczona, a ogromna ilość trawników i betonu sprawia, że nagły wzrost populacji pszczół miodnych w wcześniej zrównoważonym środowisku mieszkaniowym zakłóca tę równowagę w sposób znaczący.
“Prowadzenie uli pszczół miodnych nie jest ochroną przyrody, chociaż często jest promowane jako takie — pomyśl o wszystkich tych kampaniach ‘ratuj pszczoły’, które promują pszczoły miodne,” mówi Matthew Shepherd, dyrektor ds. outreach i edukacji w Xerces Society for Invertebrate Conservation, międzynarodowej organizacji non-profit z siedzibą w Portland.
“Pszczoły miodne to zwierzęta gospodarskie i nie są rozwiązaniem dla malejących populacji rodzimych pszczół, tak jak hodowla kur w terenie sagebrush nie jest odpowiedzią na pomoc grouse sage.”
Xerces Society zaleca, że “każdy ul pszczół miodnych odbiera ponad 100 000 rodzimym zapylaczom pożywienie.”
Brytyjska grupa ochroniarska Buglife poleca 5 akrów siedliska dla każdego ula pszczół miodnych.
W zależności od wielkości działki, kodeks dotyczący bydła w Portland, znany jako Tytuł 13, pozwala na trzymanie od czterech do sześciu uli na tylnym podwórku.
To oznacza, że zasoby kwiatów w okolicy mogą być wypompowane przez jednego hobbystę, podczas gdy około pół miliona rodzimych zapylaczy pozostaje bez pożywienia.
(Dla porównania, Los Angeles i Detroit pozwalają na jedynie dwa ule na typowej działce o powierzchni 5000 stóp kwadratowych.)
A ponieważ Portland zakończył rejestrację i wymogi uzyskania zezwoleń, rzeczywista liczba uli pszczół miodnych w mieście jest nieznana.
“Szczerze mówiąc, nie wiem, ile uli pszczół miodnych jest w Portland,” mówi Shepherd. “Możesz spekulować, że istnieje jedno na każdej ulicy, ale naprawdę nie wiem, ile ich jest.”
Jessica Anderson, członkini zarządu i przedstawicielka spraw publicznych Portland Urban Beekeepers, która ma około 200 członków, również powiedziała, że jej grupa nie była w stanie oszacować, ile uli aktualnie znajduje się w mieście.
Grupa odegrała kluczową rolę w zakończeniu wymogu uzyskiwania zezwoleń i powiadamiania, który do 2018 roku pozwalał na rejestrowanie uli.
Portland Urban Beekeepers zaczęli lobbować w ratuszu za złagodzeniem przepisów w 2014 roku, w czasach, gdy w mieście rejestrowano 83 ule. (“Niech będą pszczoły”, WW, 16 sierpnia 2014).
“Jako klub jesteśmy świadomi wszystkich zapylaczy,” dodała Anderson.
“Jesteśmy grupą pszczoł miodnych, a także promujemy edukację i zapylanie zarówno dla pszczół miodnych, jak i dla wszystkich rodzimych gatunków.”
Być może w wyniku poluzowania przepisów w Portland, obecnie działa liczba lokalnych komercyjnych producentów miodu, którzy dumnie informują, że ich miód pochodzi z setek uli, które utrzymują w dziesiątkach ogrodów i na dachach w całym mieście.
O tym, co nie jest omawiane, to szkody uboczne.
Jednak historia pszczół w Portland ma inny zwrot. W nieuregulowanym i organicznym kontra ruchu, bez zachęt finansowych i z małym rozgłosem, silent army of mason bee (Osmia lignaria), entuzjaści dążą do swojego własnego celu, aby “uratować pszczoły” — przed innymi pszczołami.
Jak Zeszłam w Króliczą Norę Wypełnioną Pszczołami
Jestem entuzjastyczną i praktykującą miejską homesteaderką w północno-wschodnim Portland.
Uprawiam większość swoich plonów przez cały rok.
Hoduję kaczki dla jajek, a także dla ich urokliwości.
Dehydratyzuję, konserwuję, pikluję i fermentuję.
Jestem uzależniona od danych, prowadząc ogromny arkusz kalkulacyjny ogrodu sięgający dekady, który dokumentuje wszystko, od dat siewu i kiełkowania po nawozy, daty zbiorów, plony i wszelkie problemy.
Monitory temperatury i wilgotności w szklarni oraz na zewnątrz zapisują dane co 15 minut.
Chcesz wiedzieć, jaka była pogoda w moim ogrodzie 14 września 2019 roku o 3:45 rano? Mogę to powiedzieć w dwóch sekundach.
Z biegiem lat zauważyłam problemy z zapylaniem.
Były one najbardziej zauważalne w moich wiśniach, które każdego wiosennego roku rozkwitały obficie kwiatami i zawiązywały owoce.
Ale potem 90% zbioru aborteło do rozmiaru rodzynki.
Klasyczny znak słabego zapylania, zwłaszcza po sprawdzeniu innych czynników.
(Od kiedy wiśnie kwitną na początku wiosny, czasami nawet na końcu zimy, pogoda w Portland będzie zapewne nadal zimna i deszczowa, co nie przeszkadza pszczołom miodnym, ale które nie zniechęca pszczół masonów, znanych także jako pszczoły owocowe.)
Naturalnie, w obliczu problemów z zapylaniem, moją pierwszą myślą było: “Może zdobędę ul…”
Przyjaciele, którzy odwiedzili “tylny teren” (stóp, nie akrów), pytali, dlaczego nie mam ula w połączeniu z innymi rzeczami związanymi z samowystarczalnością.
Podczas rozmowy o zapylaniu z Farmerem Tedem w znakomitym sklepie Cully Farm Store w czasie mojej comiesięcznej wizyty po paszę dla kaczek zasugerował, aby założyć ul, a kiedy powiedziałam, że mam mało miejsca, wspomniał o umieszczeniu go w ogrodzie sąsiada, co mogłabym zrobić.
Każdy uwielbia pszczoły, prawda?
A potem w jakiś sposób, podczas wgłębiania się w badania dotyczące zapylania, natknęłam się na stronę Xerces Society i mroczną prawdę na temat pszczelarstwa miejskiego.
Jak Pszczoły Miodne Eliminują Rodzime Zapylacze
“Pszczoła miodna nie jest native dla naszego kontynentu.
Rdzenni Amerykanie zgadzają się z nami w tradycji, że została przywieziona z Europy, ale kiedy i przez kogo nie wiemy.
Pszczoły w większości rozprzestrzeniły się na wschód w miarę postępującymi białymi osadnikami.
Rdzenni Amerykanie nazywają je małym owadem białego człowieka i uważają, że ich obecność wskazuje na zbliżenie osadnictwa białych ludzi.”
—Thomas Jefferson, Notatki o stanie Wirginii, 1781
Gdy większość ludzi myśli o “pszczole”, myślą tylko o wysoko dochodowej i inwazyjnej pszczole miodnej europejskiej (Apis mellifera).
Wszystkie inne zapylacze znikają w blasku sławy pszczół miodnych.
Zapomniane są pszczolinki, pszczoły masoni i liściarki… muchy, osy, chrząszcze… motyle, komary i ćmy.
(To może być także spowodowane stuleciem kreskówkowych tropów, w których “pszczółka” oznaczała tylko czarno-żółty obiekt często niemal męski, a nierzadko noszący białe rękawiczki.)
Na całym świecie można znaleźć ponad 20 000 różnych gatunków pszczół — 3400 w Ameryce Północnej — ale tylko osiem gatunków to pszczoły miodne.
Różnorodne gatunki pszczół. (Zdjęcia courtesy of Xerces Society)
Pszczoły miodne są świetne w przejmowaniu ograniczonych zasobów pyłku i nektaru dzięki ich skutecznej budowie anatomicznej, ulom, strukturze społecznej, hierarchii wojennej i komunikacji.
(Podobnie jak kolonizatorzy ludzie, którzy je przywieźli do Ameryki Północnej.)
Ich gęste populacje i promień aktywności wynoszący 2-5 mil oznaczają, że zajmują całą żywność, nawet tę daleko od ich ula, a jednocześnie wprowadzają patogeny głęboko w dzikie populacje owadów, przekształcając wspólne kwiaty w wektory chorób, takich jak wirus zdeformowanych skrzydeł (DWV), roztocz Varroa destructor i jednokomórkowy pasożyt Nosema ceranae, który został powiązany z syndromem upadku kolonii.
(Uwaga: Świetna nazwa metalowa — “Varroa Destructor.”)
Gdy dzikie pszczoły zaczną zjadać okoliczne kwiaty w przytłaczającej liczbie uli, to zmusza rodzimych pszczelarzy do podróżowania na dalsze odległości w poszukiwaniu pyłku, co szkodzi im, ich larwom i wszystkim przyszłym pokoleniom na wiele sposobów.
Poza tym niedobór żywności oznacza, że gdy larwy się wylęgają, mają mniejsze zapasy pokarmu, co owocuje mniejszym i słabszym drugim pokoleniem.
Jeśli te larwy zdołają osiągnąć dojrzałość i stać się pszczołami, będą miały znacznie trudniej znaleźć pyłek niż ich matka.
W międzyczasie inwazyjne pszczoły miodne będą jeszcze bardziej ugruntowane i rozprzestrzenione — więc spirala spadku rodzimych pszczelarzy wywołana przez ul domowego pszczelarza trwa.
Nie jest przesadą powiedzieć, że pszczoły miodne to ostateczni kolonizatorzy.
Ale przecież pszczoły potrzebują ratunku?
Słynne hasło “ratuj pszczoły” przez ostatnie 20 lat zlało w jedno kilka różnych tematów, powodując zamieszanie.
Ważne jest, aby utrzymać jasność w rozróżnieniu:
• Istnieje “syndrom kolapsu kolonii”, który dotyczy wyłącznie hodowlanych pszczół.
• Istnieje ogólny problem “wyginięcia rodzimych pszczół” i innych zapylaczy.
Syndrom kolapsu kolonii jest syndromem, który dotyka przemysłu pszczelarskiego, ogromnej gałęzi rolnictwa, która rocznie przynosi 15 miliardów dolarów w USA.
Wielu większych produkujących pszczół porusza się głównie dzięki “migrującemu zapylaniu” — tzn. przewożeniu pszczół do pól.
Przemysł pszczelarski jest trybem w systemie przemysłowym rolnictwa, w którym migracyjni pszczelarze pracują nad wieloma uprawami w krajowym cyklu, który zaczyna się w Kalifornii, gdzie kwitną pierwsze sady migdałowe.
Podczas wiosny i lata pszczoły miodne są przewożone na tysiące mil w cyklu, przez tygodnie karmione tylko jedną kwitnącą uprawą, zamiast bardziej naturalnej, różnorodnej diety.
Przeciążenie to norma i skutecznie przekazują wirusy i pasożyty między sobą, jednocześnie będąc ciągle narażonymi na chemikalia rolnicze.
Nie jest zaskakujące, że te przetrudnione, przepracowane zwierzęta upadają zimą.
Problem syndromu kolapsu kolonii zaobserwowano pod koniec XX wieku.
Do 2007 roku syndrom otrzymał przerażającą nazwę.
Biolodzy uważają, że to skumulowany efekt wcześniej wymienionych stresorów w okresie zapylania.
W 2020 roku The Guardian nazwał zapylanie migdałów “jak wysyłanie pszczół na wojnę.”
W roku 2024-25 krajowe straty pszczół miodnych osiągnęły oszałamiające 60%.
Ale pszczoły miodne nie są w niebezpieczeństwie wyginięcia, tak jak krowy.
Jako hodowlany towar, zawsze możemy je wyhodować ponownie.
Syndrom kolapsu to bardziej problem ekonomiczny niż ekologiczny.
Ale gdy tysiące gatunków dzikich zapylaczy znikają z sieci życia? To są pszczoły, które warto ratować.
Pszczoły miodne nie są aż tak wspaniałe.
Jak wiele celebrytów z nadaktywnymi agentami PR, pszczoły miodne nie są aż tak dobre w tym, co powinny robić: zapylaniu roślin.
Zaledwie 5% wskaźnika zapylania sprawia, że ustępują miejsca pszczołom masonom, które chwalą się imponującym 95% wskaźnikiem.
To dlatego, że pszczoły miodne zbierają pyłek i transportują go z powrotem do ula w “koszykach miodowych” (corbiculae) na swoich tylnych nogach.
To świetne, aby dostarczyć pyłek z powrotem do ula, ale tragiczne w kwestii rozprzestrzeniania go między kwiatami.
W przeciwieństwie do tego pszczoły masony są pokryte włosami chwycającymi pyłek jak rzep, pokrywając ich ciała.
Dodatkowo, z uwagi na to, że pszczony i rodzimy zapylacze ewoluowały razem, niektóre rośliny mogą potrzebować tylko rodzimych pszczół do zapylania.
Jak pszczoły bzygi, które stosują taktykę zwaną “zgniataniem zapylania”, w której chwycają kwiat i drżą, aby obudzić pyłek z miejsc, które są zablokowane dla pszczół miodnych.
Twenty-eight procent gatunków pszczół bzyżnych w Ameryce Północnej uważa się za zagrożone, a ponad 40% gatunków zapylaczy inwertywnych, głównie pszczół i motyli, może stanąć w obliczu wyginięcia w nadchodzących dziesięcioleciach.
Rodzime zapylacze są narażone na śmierć przez szereg czynników.
Zmiana klimatu jest jednym z wielkich.
Następnie jest bieżąca modernizacja, utrata siedlisk oraz nieskończone chemikalia rolnicze, które właściciele domów kupują w sklepach budowlanych na poziomach wyższych nawet niż zezwolenia regulacyjne w rolnictwie przemysłowym, a często o wiele bardziej przypadkowo.
“Tutaj, w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych, znajduje się jeden bzyg, który był bardzo lokalny w Południowej Oregoni i Północnej Kalifornii, zwany bzygiem Franklina,” mówi Shepherd z Xerces Society.
“Ostatni raz był widziany w końcu lat 90. i nie został zarejestrowany od tego czasu, więc to jeden bzyg, który może już wyginąć.”
Innym znikającym gatunkiem jest bzyga zachodniego.
Kiedyś był jednym z najczęściej występujących owadów z Alaska do Kolorado.
“Niegdyś obejmował powszechnie Dolinę Willamette, ale teraz, jeśli chcesz go zobaczyć, musisz udać się na Mount Hood,” mówi Shepherd.
“Efektywnie zniknął z miejsc, gdzie ludzie żyją.”
Jak Możesz Pomóc Rodzimym Zapylaczom?
Byłoby błędem przeczytać ten esej jako anty-pszczelarski.
Ale tak samo jak nie należy wypasać bydła na ślepym zaułku, nie należy hodować pszczół miodnych w mieście.
Grupa Urban Beekeepers się z tym nie zgadza.
Jednak być może istnieje miejsce na persuazję.
Gdy zapytano ją o to, czy pszczelarze zgodziliby się zrezygnować ze swojego hobby, jeśli dowiedzieliby się, że pszczoły mają negatywny wpływ na rodzime pszczoły w Portland, Anderson odpowiedziała: “To byłaby całkowita spekulacja z mojej strony, ale na pewno mogłabym to zobaczyć. Na pewno widziałabym, że niektórzy zrobiliby to, na pewno.”
Alternatywą jest hodowla pszczół masonów, znanych również jako niebieskie pszczoły owocowe.
Są rodzimymi, łagodnymi, bezstygkowymi, praktycznie bezproblemowymi i niezwykle wydajnymi zapylaczami.
Prawie wszyscy wpadają w subkulturę pszczół masonów przypadkiem.
Rozmawiałem z Tae Suhr, który hoduje pszczoły masony w swoim domu w północno-wschodnim Portland i nie wiedział o nich niczego, dopóki na projekt klasy swojego syna w szkole średniej nie miał miejsca osiem lat temu.
Suhr kupił kilka rur w sklepie ogrodniczym, a od tego czasu przekazał wiele pokoleń i tysiące pszczół swoim współpracownikom.
Wielu tych konwertowanych następnie podzieliło się swoimi kokonami z innymi.
“Zrobiłem prostą skrzynkę z pozostałych desek cedrowych, które miałem,” mówi Suhr.
“Wygląda jak mały pudełko na buty i jest schowane pod osłoną przy drzwiach.
Łapie słońce rano i robi się ciepłe, a pszczoły przylatują, a potem znów robi się w cieniu.”
“Zredukowałem się do około 120 rur,” mówi Suhr.
Przy około 10 pojedynczych kokonów na rurę, przekłada się to na około 1200 pępów pszczół.
Stosunek w rurach wynosi około 2 do 1 samców do samic, przy czym samce żyją tylko kilka dni, jako że ich jedyną rolą jest rozmnażanie się.
Ogólna zasada to około 250 samic pszczół masonów, które mogą zapylać akr plonów.
Wśród entuzjastów pszczół masonów słowa “ewangelista” i “zafiksowany” są dowolnie używane.
Jeden z przyjaciół Suhra, który uzyskał pracę dydaktyczną w południowo-wschodnim Portland, ukorzenił w swoim ogrodzie pszczoły masonówki, a wkrótce miał je też w swoim własnym ogrodzie.
“To uczy ludzi o cyklu życia,” mówi Suhr.
“To bardzo fajne: masz je w swoim ogrodzie, siedzisz na zewnątrz w późnym popołudniem, kiedy pogoda jest ładna, a one przelatują w tę i z powrotem, i czujesz się naprawdę dobrze z tym.
I to, mój przyjacielu, jest prawdziwe “ratowanie pszczół.”
Comments are closed.