Źródło obrazu：https://www.kqed.org/news/12058112/the-rebirth-of-mabuhay-gardens-sfs-legendary-punk-venue
Jessica Kariisa w programie The Bay oraz w imieniu Ericki Cruz Guevarra opowiada o budynku na Broadwayu, znajdującym się w dzielnicy North Beach w San Francisco.
Budynek ten, usytuowany pomiędzy aleją a parkingiem, jest łatwy do przeoczenia, chyba że się go szuka.
Na oknie wiszą zdjęcia, wśród których jedno przedstawia Henry’ego Rollinsa, wokalistę punkowego zespołu Black Flag, podczas występu na scenie.
Inne zdjęcie przedstawia zespół Blondie, również występujący na scenie.
Obydwa zespoły występowały w 435 Broadway, znanym również jako Mabuhay Gardens, lub po prostu Mab.
Mabuhay Gardens był instytucją w punkowej scenie San Francisco w latach 70. i 80.
Wielu znanych artystów, takich jak Metallica, The Clash, The Ramones czy Dead Kennedys, zdobiło jego scenę.
Początkowo był to filipiński restauracja i klub nocny, aż do momentu, gdy punkowy promotor Dirk Dirksen zaangażował się w działalność tego miejsca, przekształcając je w legendarny obiekt punkowy, znany z dzisiejszych czasów.
Mabuhay Gardens zamknął swoje drzwi w 1987 roku, ale teraz grupa długoletnich przyjaciół Mab stara się na nowo otworzyć jego drzwi.
Tom Watson, jeden z członków tego zespołu, mówi: „Będzie wspaniale poczuć tę energię w tej sali znów, przy muzyce na żywo, z tanimi biletami w cenie 20-25 dolarów, aby każdy mógł cieszyć się tym wydarzeniem”.
Tom Watson wita nas: „Dzień dobry, nazywam się Tom Watson i znajdujecie się w byłym Mabuhay Gardens, obecnie zwanym Broadway Studios, które planujemy przywrócić jako Mab.
Mabuhay Gardens zaczynał jako filipińska restauracja, a ta część była na dole.
Było to przyjemne miejsce, gdzie można było zjeść coś i napić się, a potem przychodziły zespoły”.
Teraz schodzimy na dół i przechodzimy przez zasłony do oryginalnej lokalizacji.
Tom dodaje: „Mamy tutaj plakaty Fab Mab z niektórymi wykonawcami”.
Jessica zauważa, jak dużo pamiątek znajduje się na ścianach: „George Lopez? To zabawne. Wiele osób przeszło przez to miejsce”.
Tom stwierdza: „Robin Williams również wystąpił na tej scenie”.
Jessica zwraca uwagę, że to nie jest zbyt duża przestrzeń, ale wyobraża sobie, że jednocześnie byłoby tu pełno ludzi.
„To prostokątna sala z małą sceną, więc koncerty wydawały się bardzo kameralne”.
Tom zgadza się: „Świetna obserwacja. Scena została przesunięta do przodu, gdy rozmawiałem z przyjaciółmi o tym niesamowitym projekcie.
Zawsze pytają, czy były tu jeszcze purpurowe zasłony”.
„To zabawne. Czy te zasłony są oryginalne? Wow, na pewno wiele widziały”, dodaje Jessica.
Tom podkreśla: „To dla mnie była piękna mieszanka kultur, która przyciągała tutaj wszystkich za sprawą nowych zespołów.
Niestety, nigdy tego nie doświadczyłem, ale mamy grupę ludzi, którzy to zrobili i mogą nas prowadzić, abyśmy nie popełniali błędów w szanowaniu tego dziedzictwa, które to miejsce reprezentowało”.
V Vale, twórca pierwszej punkowej publikacji „Search and Destroy”, mówi, jak postrzega Mab podczas jego świetności.
„Zaczęło się jako restauracja, ale także jako klub nocny, ponieważ mieli filipińskich piosenkarzy i występy, które miały ograniczone zainteresowanie wśród filipińskich członków społeczności.
Ness Aquino był właścicielem restauracji, ale jakoś niemiecki mężczyzna o imieniu Dirk Dirksen przekonał go do: „Pozwól mi przyciągać te zespoły, a ty zachowasz wszystkie pieniądze z jedzenia i napojów, które sprzedasz.
Zajmiemy się promocją i organizacją koncertów”.
Dirk Dirksen był niemieckim instygatorem wczesnego punk rocka.
Wszystkie zespoły punkowe z całego świata chciały wystąpić w San Francisco i grać w Mab, bo to był jedyny klub, który tego pozwalał.
Nikt inny nie chciał, żeby koncerty punkowe się odbywały.
To ułatwiało wszystko – przyjeżdżasz do San Francisco, występujesz w Mab, a każdego wieczoru odbywał się koncert punkowy”.
Vale opisuje, jak wyglądała typowa noc w Mab: „Zawsze grały trzy zespoły, zwykle z całego świata.
Tworzyło to międzynarodowy ruch, którym w rzeczywistości było punk rock”.
„Punk był wspaniały, zniżył poprzeczkę do zera.
Każdy mógł założyć zespół po tygodniu nauki gry na instrumentach.
Piosenki były zawsze o czarnym humorze, na temat tego, co jest nie tak ze światem, ale musiały być dowcipne, nie tylko nacechowane gniewem.
Czarny humor musiał być obecny, co znaczyło, że musiał być ostry”.
Jessica pyta o wspomnienia związane z zespołami, które zagrały w Mab: „Była jedna niezwykła noc, gdy zagrał Blondie z Nowego Jorku, ale David Bowie był wśród publiczności.
Iggy Pop także był wśród widzów.
Z jakiegoś powodu, wiadomość się rozniosła, a klub był bardziej zatłoczony niż kiedykolwiek od tamtej pory”.
Jessica zwraca uwagę na to, że przestrzeń na dole ma dość niskie sufity i może być ciasno.
Pyta, jak wyglądało to miejsce w takich warunkach. Tom stwierdza: „Nie, nie przypominam sobie, żeby było aż tak źle, że albo bym ją zdjął.
Ludzie byli dla siebie znacznie milsi niż by się mogło wydawać.
Kliszowe wyobrażenie o punk rocku – jeśli ktoś upadł, to ludzie go podnosili”.
Jessica wspomina, że przestał przychodzić, ponieważ kultura się zmieniała, pytając, co to spowodowało.
Vale z bólem przyznaje: „Jedno słowo: przemoc.
Uznawałem to za bardzo nieprzyjemne, będąc w pobliżu mosz pit.
I wszystkie dziewczyny zniknęły chwilę.
Mabuhay stał się w mgnieniu oka klubem dla facetów, a już nie pięknych punkowych dziewczyn.
To była przyczyna, dla której przestałem publikować o punku, bo nie podobała mi się ta zmiana.
Chciałem, żeby były tam kobiety.
Zresztą, kobiety i homoseksualiści byli na czołowej pozycji w tworzeniu wczesnych zespołów punkowych”.
Po zamknięciu Mabuhay Gardens w końcu lat 80., młoda filipińska kobieta, która kiedyś sprzątała budynek, przejęła tę przestrzeń.
Nazywała się Francesca Valdez i zawsze chciała przywrócić Mabuhay Gardens jako miejsce występów.
Jednak bezskutecznie przez dekady.
W lutym 2025 roku spotkała Toma Watsona, inżyniera budowlanego, który przeprowadził się do Bay Area w 2011.
Tom szukał budynku do pracy i połączyli siły, zakładając plany na ponowne otwarcie Mabuhay.
Niestety, w lipcu 2025 roku Francesca zmarła.
Jessica pyta Toma, jak usłyszał o Mabuhay, kiedy w nią zaangażował się.
Tom wspomina: „Właściwie zaczęło się od spotkania z Franceską na początku roku i po przybyciu do tej przestrzeni poczułem, jak szczególne jest to miejsce.
Pomyślałem – wow, ta przestrzeń musi być dzielona.
To inspirujące miejsce”.
Przed jej śmiercią zaczęli planować, jak pomóc ożywić przestrzeń.
„Opowiedziałem jej, co robiłem w Niemczech, co polegało na przekształceniu opuszczonego budynku w tę przestrzeń kulturową.
Potem zmarła.
Zawsze myślałem, że to jej projekt”, mówi Tom.
„Nie czułem się gotowy do podjęcia działań, poza wsparciem jej wizji.
Jednak jej siostra powiedziała: skoro chcesz to zrobić, proszę, ale czy na pewno tego chcesz?
Doświadczyła 30 lat trudności w tej kwestii.
Mamy jednak wspaniałą społeczność, która kocha tę przestrzeń.
Jest dla nich bardzo ważna.
Dlatego bardzo łatwo zdołaliśmy zmobilizować energię i wsparcie od ludzi, którzy cieszą się na powrót miejsca na występy muzyczne i inne wydarzenia”.
Jessica prosi o podsumowanie wizji Toma, pytając, jak opisałby przestrzeń w kilku zdaniach.
Tom odpowiada: „Kreatywna platforma dla wszystkich”.
„Kreatywna platforma dla wszystkich” ma znacznie większy sens niż tylko jako miejsce dla koncertów.
Mógłbyś tutaj organizować wykłady, pokazy filmów, festiwale filmowe, małe festiwale muzyczne czy koncerty.
Trzeba myśleć o pomysłach, które rzeczywiście przyciągną ludzi do tego miejsca”.
Jessica zauważa, że największym wyzwaniem wciąż pozostaje zbieranie funduszy, aby móc utrzymać tę przestrzeń w funkcjonowaniu.
Pyta, czy to jest największym wyzwaniem.
Tom odpowiada: „Tak, to jest kluczowy element. To jest trudne, ale jesteśmy w tym razem z naszą społecznością”.
Comments are closed.